Die leren: Dat de genade, waardoor wij tot God bekeerd worden,
niet anders is dan een zachte aanrading;
of (gelijk anderen dit verklaren) dat dit de alleredelste manier van werking is
in de bekering des mensen, en die het best overeenkomt met de natuur des mensen,
welke door aanrading geschiedt; en dat er niets is,
waarom deze aanradende genade alleen niet zou genoegzaam zijn
om den natuurlijken mens geestelijk te maken;
ja, dat God niet anders de toestemming van den wil voortbrengt,
dan door deze wijze van aanrading;
en dat de kracht der Goddelijke werking,
waardoor zij de werking des satans te boven gaat,
hierin bestaat, dat God eeuwige, maar de satan tijdelijke goederen belooft.
Want dit is gans Pelagiaans en in strijdig tegen de gehele Heilige Schrift;
dewelke, behalve deze, nog een andere en veel krachtiger en Goddelijker manier
van werking des Heiligen Geestes in de bekering des mensen erkent;
gelijk bij Ezechiël: Ik zal u een nieuw hart geven,
en zal een nieuwen geest geven in het binnenste van u;
en Ik zal het stenen hart uit uw vlees wegnemen,
en zal u een vlesen hart geven (Ez. 36:26).